Moet er nog rijst zijn ?!

De nachttrein van Hanoi naar Lao Cai heeft ons in een andere wereld gebracht. Onze reis was gezellig maar van slapen kwam toch weinig in huis zo in de achterste wagon die nog harder leek te wiebelen. Lao Cai ligt zo goed als op de grens met China. Van hieruit maken we een rit door het Noord-Vietnamees gebergte waar we verschillende bergstammen zullen zien. Onze eerste stop op een lokaal marktje gaat niet ongemerkt voorbij. Steven en Dries lijken wel reuzen en oude vrouwtjes komen in mijn arm knijpen om aan mijn wit vel te voelen. Helemaal leuk wordt het als we de typisch punthoeden kopen, we laten ze flink met ons lachen en ondertussen kunnen wij mooie foto's maken. De rit in de bergen levert prachtige panorama's op van rijstvelden en achter elke hoek duiken waterbuffels op. De drukte van Hanoi is ver weg. 

Op donderdag maken we ons klaar voor een trekking in de bergen: onze wandelschoenen aan, regenjas, plakkers voor blaren en voldoende water mee. Enfin wij gaan eens laten zien hoe er gehiked wordt. Tot onze locale gids erdoor komt: hij heeft een rugzakje bij waar ons eten inzit, een plastieken poncho voor de regen en hij vat de tocht aan ... jawel... op plastieken slippers. Hij lijkt wel een berggeit op sletsen en blijft kurkdroog onder zijn ponchoke wanneer het even goed doorregent. Wij uiteraard niet. We leren dat hij naast mensen gidsen ook waterbuffels hoedt...hm, veel verschil is er misschien niet. We wandelen 7,5 km tot de lunch en overbruggen een hoogteverschil van 675 meter op 3 uur tijd (jaja Steven heeft zijn wandelGPS bij, er zal op deze reis ook ge-geocachet worden). We trekken door bamboe bossen, langs bananenplanten en pittoreske rijstvelden. Onderweg zien we een belachelijk dun gifgroen slangetje dat een echte killer blijkt te zijn volgens de gids (blijkbaar nog giftiger dan een cobra). Hij mept hem dan ook vakkundig naar de slangenhemel. We lunchen bij een Zao gezin thuis en dalen daarna door rijstvelden, over twijfelachtige bruggen en riviertjes. Een uurtje voor we aankomen ontdek ik net boven mijn sok op elk been 2 wormkes. Ik probeer ze weg te vegen maar de suckers lossen niet. Ieuw, blood suckers! Ik ging zelf een beetje freaken maar Steven en Fien hielden het hoofd cool en verlosten mij van mijn ongewenste gasten ... Na 15 km door dit prachtige landschap en bij een temperatuur van 32 graden en een luchtvochtigheid van 90 procent, staan we moe (uitgeput eigenlijk) maar voldaan (maar met veel foto's) terug aan ons busje. 

Terug in ons 'resort' krijgt Dries goed nieuws: hij heeft zijn Bachelor diploma op zak! Een mooie afsluiter van een zeer geslaagde dag.

Groetjes

Griet

PS: de mooie foto's om dit te illustreren volgen later, het internet laat dit hier niet toe (waarschijnlijk door de nabijheid van Chinese hackers :) )